Πέρασαν όμως 730.
Μάρτιος του 2005, ξεκίνημα του μπλογκ. Τότε στην Blogspot. Γελάω. Μέρα της Μαρμότας. Όλα ίδια. Βρέχει και σήμερα. Μόνο που η Rosie δεν απάντησε ποτέ. Αντίθετα, συνέχισε να μου κλείνει το μάτι με νάζι.
Για τον Nasso Kappa -αυτή τη φορά- που πάντα έβρισκε τρόπο να είναι δίπλα μου, όπου σκατά κι αν ήταν. Αγαπώ. Φιλί.
this, this, this, this, this, this, this, this, this, this
Μαύρες, χοντρές ξυπόλητες κυρίες με τουλπάνια πορτοκαλί και κόκκινα.
«Let’s get close, closer than close, closer than u ever have imagined», ζγουάου….
Η Rosie Gaines μου κλείνει κάπου μέσα απο το 1999 το μάτι με νάζι.
Is he the one Rosie?
Απόψε θέλω να γυρίσει ο χρόνος και να περάσω την πόρτα του Βάτραχου και του Σάκη στο Νανί και να με βρει το ξημέρωμα με τον Γιώργο και με μπόα στο Σόχο.
Could this be done, Rosie?
Και βρέχει.
Αλλά δεν έχω νιώσει πιο κοντά σου ποτέ πιο πριν μωρό μου και είναι η ευχή πάλι μπροστά μου, on cloud number 39 heading for 69.
Και η πόλη είναι μια κούκλα μουσκεμένη. Και η βέσπα πλύθηκε επιτέλους.
Μούρλια.
Απίστευτο πόσο το να βγάλεις απο μέσα σου οτι νιώθεις, σε γυρνάει χρόνια πίσω, χρόνια μπροστά, σε πάει μέχρι τον ουρανό και σε γυρνάει σβούρα σε τροχειά στο διάστημα, είμαι ο Γκαγκάριν, ενέργεια τρελή που βγαίνει με ορμή και χτυπιέμαι με Blaze όπως πιτσιρίκα, it’s a lovelee daeee…….and the sun is shining, everywhere I gooooo, I see you…
Σ’ αγαπάω μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω, ακους;
😡
Ακυρο το προηγούμενο! Παλιοφατσούλες.
Φιλί ήθελα να στείλω. Αλλά άστο. Θα στο δώσω από κοντά 🙂
Σα να μην πέρασε δε λες τίποτε.
Χαρούμενη επέτειο miss
🙂
my name is Armstrong, Neil Armstrong
Α πα πα!
Αμερικάνικα υποπροιόντα δεν χωρούν εδώ μέσα, κύριε.
Άσε που αυτός ψιλοσάλεψε, νομίζω, κιόλας.
Είπαμε, Γκαγκάριν. Τέλος.
Χρειάζεστε επειγόντως μια Κουέρβο με πάγο, μεσιέ. Συνέλθετε!
πες μόνο τι ώρα
Εσύ για ποτό; Μιλας για ποτό; Δε σ’αφήνω να ξαναπαραγγείλεις με τίποτα 🙂
Άι θοτ γιου γουντ νέβερ σέι δε γουόρντς, διάσημε ποτοκουβαλητή.
Επίσης, μην αφήσεις ποτέ τον Νταρκ να φέρει φυστίκια ή φίνγκερ φουντ….Απο τις μεγαλύτερες καταστροφές που γνώρισε ο πλανήτης μετά τις 4 τα ξημερώματα, άι εμ τέλινγκ γιου.
θέλω και γω -ξανά- νανί νανί !!!
[τις κυριακές, ε?]
Χα! Όχι μόνο τις Κυριακές του Βαλαβάνη, αλλά και τις Παρασκευές και πάντα τις Τρίτες, θυμάμαι.
Το πιστεύεις ότι έχω ακόμα κρατημένα φλάιερ απο τότε; τα έκανα γύρους στην Ευρώπη, όπου πήγαινα μαζί μου, σα γούρι.Πάντα στον τοίχο απο το εκάστοτε σπίτι μου.
[τα ομορφότερα που κυκλοφορούσαν τότε του νανί ήταν]
Να είσαι δυνατή και ορεξάτη, να μας γράφεις.
Φιλιά (και είθε να τον αγαπάς πάντα μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω!)
Τυχερός ο άνδρας εκείνος που αγαπιέται από μια γυναίκα-κοσμοναύτη, ικανή να διαπεράσει κάθε γνωστό τύπο σύννεφου, προκειμένου να στροβιλίζεται τραγουδώντας στις παρυφές του κενού.
Αέναη, Αβαρής και Άφθαρτη…
Κι ας τη λένε και …Γκαγκάριν!
Τυχερή όμως και η γυναίκα, που η αγάπη ενός άνδρα την τροφοδοτεί με όση ενέργεια χρειάζεται για να πραγματοποιήσει ένα τόσο μακρινό ταξίδι!
Να ‘στε καλά.
🙂
[Με λίγωσες Kopoloso, κι εσύ Sofogreg.(ναι, πάντα, περίεργο).
Να είμαστε καλά. Όλοι. Όπου κι αν είμαστε. Όπου κι αν θα είμαστε.]
Shhhhhhhhhh…it’s ohhhh so quiet……shhhhhhhh……shhhhhhhhh…
… and so peaceful until…
Χαρούμενη ας είναι αυτή η επέτειος!
limaris.wordpress.com
limaris?
lol
καλό.
it would be cruel to be kidding me….
φιλιά
congrats 🙂